Zeg het met mij. Trick-oh-till-oh-may-nee-uh. Trichotillomanie. Als je met trich leeft, heb ik deze gids met jou in gedachten geschreven. Ik wil dat je wegloopt met een beter begrip van deze specifieke haaruitvalstoornis. Ik zal vijf tips delen over het leven met trich die me hebben geholpen in mijn eigen leven. Dit zijn dingen die je gemakkelijk kunt doorgeven aan je vrienden die zelf haaruitval ervaren.
Wat is Trichotillomanie?
Trichotillomanie is een psychische stoornis, net zo goed als het een haaruitvalstoornis is. Naast de lastige uitspraak (no pun intended), is het de dwangmatige drang om je haar uit te trekken, wat vaak leidt tot zichtbaar kalend of dunner wordend haar.
Iemand met trichotillomanie kan haar van zijn hoofdhuid, wimpers, wenkbrauwen of lichaamshaar trekken. Het belangrijkste om te onthouden is dat de drang oncontroleerbaar is.
Als iemand die de afgelopen 16 jaar trich heeft meegemaakt, weet ik dat de zoektocht naar antwoorden ontmoedigend kan zijn. Wat zijn de trichotillomanie behandelingen? Wat zijn de oorzaken trichotillomanie? Hoe kan ik trichotillomanie stoppen?
Mijn Trichotillomanie Verhaal
Ik heb het grootste deel van 16 jaar met trichotillomanie geleefd. Trichotillomanie bij peuters komt vaak voor, maar de meeste mensen beginnen het te ontwikkelen tijdens de puberteit of pre-adolescentie. Sommige mensen kunnen al op jonge leeftijd beginnen met het uittrekken van haar. Ik begon mijn haar uit te trekken bij de follikel toen ik 9 jaar oud was.
Ik ben geen gediplomeerd psycholoog, maar ik doe al meer dan vijf jaar diep onderzoek naar trich. Deze gids is gebaseerd op mijn onderzoek en mijn persoonlijke ervaring als 23-jarige vrouw met haaruitval.
Eerste tekenen van Trichotillomanie
Ik begon met draaien en rommelen met mijn haar op 8-jarige leeftijd. Anderen kunnen beginnen met nagelbijten, haar draaien, duimzuigen of een andere schijnbaar onschuldige gewoonte. Er is geen garantie dat deze gewoonten zich zullen manifesteren in dwangmatig haartrekken (of huidplukken, bekend als dermatillomanie), maar in mijn geval wel.
Van het draaien van mijn haar, begon ik uiteindelijk mijn haar aan de follikel te trekken. Dat betekent dat ik een enkele haar tegelijk zou trekken, meestal met het doel om grove of onregelmatige haren op mijn hoofd te verwijderen. Het gevoel van het trekken aan het “juiste” haar zou mijn angstige gedachten voor een fractie van een seconde kalmeren.
Zodra die seconde van opluchting voorbij is, verkennen mijn vingers mijn hoofdhuid en zoeken ze naar de volgende onregelmatigheid om te verwijderen.
Naast angstige gedachten hebben andere factoren dagelijks invloed op mijn trichotillomanie. De universele bron van dwangmatig haartrekken is uiterst moeilijk aan te wijzen. Als gevolg hiervan is het moeilijk te vermijden.
Resultaten van Trichotillomanie
Wanneer mijn trichotillomanie niet wordt gecontroleerd, zou ik dunheid in mijn haar ontwikkelen. Afhankelijk van de “ideale” trekplek, zouden deze patches dunner lijken dan andere. Mijn haar is ongelijk gegroeid voor de duur van mijn trichotillomanie reis.
Dat betekende dat ik mijn dunne haar moest stylen op manieren om mijn aandoening te verbergen of tegen goede vrienden en familie te liegen over de oorzaken van mijn haaruitval.
Ik zou zo ver gaan om mijn kale plekken in te kleuren met eyeliner, mijn haar maandenlang in een bepaalde updo te dragen, hoeden te dragen als het helemaal niet nodig is, mijn haar in de vergetelheid te pinnen, en nog veel meer. Er is waarschijnlijk een trichotillomanie hack die ik niet heb geprobeerd.
Jaren van hair-pulling
Ik leef al meer dan 15 jaar met trichotillomanie en heb mijn haar in seizoenen zien bestaan.
Soms werd mijn haar sterk en lang. Mijn trekken zou in de loop van een paar maanden verdwijnen. Ik zou in staat zijn om mijn haar te vlechten, het te stylen en, op het eerste gezicht, geen tekenen te vertonen van deze complexe haaruitvalstoornis waarmee ik al jaren leef.
Andere keren knipte ik mijn haar kort om het trekken te beteugelen. Mijn haar zou ongelijk zijn, breuk vertonen en zwak aanvoelen als mijn trekken oncontroleerbaar aanvoelde.
Tijdens de middelbare school en universiteit dacht ik dat de stress van schoolwerk, deadlines en verwachtingen de bron waren van mijn haartrekken; en ik dacht dat als ik lang haar had, ik gelukkig zou zijn.
Is lang haar het antwoord?
Tijdens mijn studiejaren heb ik veel geld gespaard van mijn parttime banen om semi-permanente hairextensions te proberen. De extensions waren micro-weft extensions waarbij een met siliconen beklede kraal een inslag haar aan mijn eigen haar zou vastzetten.
Met maanden van onderzoek en verschillende consultaties onder mijn riem, merkte ik dat ik de salon uitliep met nieuw haar geïnstalleerd.
Dit nieuwe haar volgde me in totaal 8 maanden. Ik had de aanbevolen maandelijkse touch-up afspraken, en langzaam maar zeker geleerd over tractie alopecia (waarover je hier meer kunt lezen).
Het langere haar voelde geweldig… eerst. Het constante risico op tractie-alopecia was stressvol als iemand met een gevoelige hoofdhuid. Ik zou nog steeds aan mijn haar trekken, ondanks de extensions waardoor mijn haar dunner en beschadigd door breuk achterbleef.
Zelfs na dat alles, heeft het geholpen met mijn trekken?
Nee.
De realiteit is dat ik nog steeds elke dag aan mijn haren trek.
Waarlijk. Na 16 jaar leven met dwangmatig haartrekken en de daaropvolgende haaruitval, trek ik nog steeds mijn haar uit, en hier is waarom.
Ik heb in de loop van de tijd geleerd dat het uittrekken van mijn haar iets is dat ik zelden kan beheersen. Vanuit een neurologieperspectief heb ik de afgelopen 16 jaar het signaal in mijn hersenen versterkt: “Als je stress voelt, trek dan een haar uit om de stress te verlichten.” Dat we die neurale transmissie al honderden of duizenden keren hebben versterkt, is iets extreem moeilijk te overwinnen.
Daarom kunnen mensen met trichotillomanie niet “zomaar stoppen”.
Omdat ik de frequentie van mijn haartrekken niet kan beheersen, besloot ik in plaats daarvan het schuldgevoel te beheersen dat ik me aan mijn haar gebonden voel.
Trichotillomanie voor iedereen anders
Als deze vorm van haaruitval verband houdt met psychologie, geestelijke gezondheid en neurologie, hoe moet ik dan trichotillomanie behandelen? Maar over het algemeen, wat voor soort trichotillomanie hulp is beschikbaar?
Er is geen bepaald kuurprogramma van 9 minuten, of 10-daags programma, of een oefenprogramma van 2 maanden dat voor iedereen werkt. Er is geen pil, serum of haarmasker dat je kunt aanbrengen waardoor je haar sneller teruggroeit dan dat je het eruit trekt. Celregeneratie kost tijd. Dat staat buiten kijf.
Je hebt misschien trichotillomanie armbanden online gezien. Deze elektronische armbanden waarschuwen je elke keer dat je je hand opsteekt om je haar uit te trekken om mentaal bewustzijn te brengen elke keer dat je reikt om te trekken.
Vanwege de inconsistente aard van trichotillomanie (wat betekent dat de ervaring drastisch anders is voor iedereen die het heeft), is er geen manier om een enkele behandeling voor iedereen te beperken.
Extensies werkten niet voor mij, maar het werkt voor anderen. Het volgen van mijn trekken werkte niet voor mij, maar er zijn anderen die er veel succes in hebben gevonden.
Voor sommige mensen werden ze op een dag wakker zonder de drang om nog te trekken.
5 tips voor het leven met Trichotillomanie
Voor mij is het veranderen van mijn mindset over trichotillomanie instrumenteel geweest in mijn reis van herstel. Hier zijn de kleine, maar machtige stappen die me de meeste rust hebben gebracht met mijn trichotillomanie en haaruitval.
#1: Herstel definiëren
Uw definitie van herstel zal uw succes bepalen. Laten we zeggen dat je succes definieert als een maand trekloos zijn. Als je normaal gesproken elke dag aan je haar trekt, stel je dan voor hoe snel teleurgesteld je zult zijn. Je doel moet in lijn zijn met je huidige gewoonten. Het is belangrijk om gezonde en redelijke doelen voor jezelf te stellen.
#2: Praat er met iemand over
Lijden in stilte is een van de meest onproductieve dingen die ik heb gedaan. Door mijn haaruitval voor anderen te verbergen, heb ik mijn haaruitval nooit direct kunnen confronteren. Eerlijk gezegd voelde het alsof je lange tijd in ontkenning leefde.
Toen ik eenmaal begon met het bijwonen van peer support-vergaderingen en het online openen, realiseerde ik me:
Je bent niet zo alleen als je denkt.
Er zijn mensen die van je houden, hoe je haar er ook uitziet.
Haar is niet het einde van de wereld.
#3: Onderzoek alternatief haar
Er zijn zoveel haaroplossingen voor dames met haaruitval, nu op de markt. De sleutel is om er een te vinden die voor jou werkt in plaats van tegen je. Verlies echter het echte doel niet uit het oog. Lang haar is misschien het doel, maar er zijn verschillende manieren om het te benaderen.
De semipermanente extensions werkten niet voor mij vanwege de tractie alopecia die het veroorzaakte. Ik trok nog steeds aan de extensions, en die extensions waren verbonden met mijn haar.
Pruiken en toppers zijn populairder dan ooit, en afhankelijk van uw niveau van haaruitval, kan het een oplossing zijn die voor u werkt.
Nu draag ik een pruik als mijn haartrekken uit de hand loopt. Het beschermt mijn echte haar tegen mijn trekken en geeft het de kans om ongestoord te groeien, zelfs al is het maar voor een paar uur. Eerlijk zijn tegen jezelf en je behoeften is een heel belangrijke stap.
#4: Zorg goed voor je haar
De momenten waarop ik het ergste van mijn haar vond, waren de keren dat ik het minst voor mijn haar zorgde. Alleen omdat mijn haar dun, fragmentarisch en gedeeltelijk kalend was, betekent niet dat ik mijn haar en hoofdhuid verloren moet laten gaan.
De tijd nemen om echt voor mijn haar te zorgen is belangrijker dan ooit. Het herinnert me eraan dat mijn haar is belangrijk en het doet wat het kan. Ik knip ook regelmatig mijn haar in plaats van haaruitsnedes te vermijden, waardoor ik me beter voel over mijn haar, omdat ik constant bang ben om het te verliezen.
#5: Reflecteer op je sterke punten
Ook al heb je net al deze haarpraat gelezen, je leven is meer dan je haar.
Toen ik in het reine begon te komen met mijn eigen haaruitval, opende dit de ruimte in mijn geest om na te denken over andere delen van mij en om dankbaar voor hen te zijn.
Ik begon de dingen in mezelf te zien die niets met mijn haar te maken hebben: ik ben een goede vriend. Ik stuur geweldige memes. Ik hou van wandelen en rijden. Ik kan een watermeloen in één keer eten.
Er is dat allemaal en meer in jou ook, als je de tijd neemt om ernaar te zoeken.
Om mee te gaan met mijn dagelijks leven met trichotillomanie en een dosis positieve productiviteit, vind ik me op Instagram.